een klein interview op U/ turn

U kunt ook een stukje van ons 'interview/beschouwing' bekijken op de site van U/Turn....
www.projectu-turn.com
Klik onder 'Hoe het begon' het beeldschermpje links aan.

Woensdag 01.05.13. Back home.

Klop klop.
"Zijn jullie klaar ?"  vraagt Glen.
"Wij zijn al aan het ontbijt".

"Hoezo ? Hoe laat is het al ? Het is nog maar 06.30 uur"
Blijkt dat gisteren de zonnetijd is ingegaan. Een uur later dus. 07.30 uur.

Vlug. Vlug. Bagage verzamelen.
Vlug. Vlug. Ontbijt binnenwerken.
En als een der laatsten de minibus binnen.

"Sorry mannen !"

"Ja ja leg het maar uit..."

Al met al vlotte check-in, paspoortcontrole en de Airbus in.
Herman 'De Schuur' Scheuremans vliegt ook mee.

Op tijd aan de grond. Emotievol afscheid.
Bedankt allemaal !!

Bedankt dat jullie mij genoeg ademruimte hebben gegeven om ademruimte te hebben

U Turn.
U was een fijn en vooral warm publiek !!!!!!!!

aanvullende foto's via onderstaande link:
https://picasaweb.google.com/111896264877946691688/Marokko2013Dag8010513#

Dinsdag 30.04.13. Marrakech revisited.

Het laatste ontbijt.
Op het terras.
In de zon.
Naast de moskee, waar er ongeveer 30-50 jongens wonen.
Wezen. Of redelijk alleen op de wereld.
Zij volgen hier een 4  jarige opleiding.
Uitsluitend Koran.
Geen aardrijkskunde, geschiedenis, wiskunde of wat dan ook.
Pure indoctrinatie, zeg maar.

De hammans naast de moskee (vrouwen en mannen apart) worden meestal afgehuurd door rijkere mensen voor 300-400 euro per maand.
Die inkomsten (evenzo die van de winkeltjes) gaan naar de moskee.
Voor kost, inwoon en opleiding van de jongeren.
"De sterksten worden later imam."
 De moskee van het dorp is op zijn minst groot en imposant uitgevallen.
Toch voor een dorp.
"Dankzij het  feit dat de 'minister van Islam' van hier afkomstig is".

In de regio worden eeuwenoude moskeeën systematisch 'vervangen' door nieuwe, moderne, kille exemplaren.
"C'est bon pour l' Islam en Maroc".
Tja.
Eenrichtingsvisie sloganesk beslecht.

Mr Omar, onze chauffeur , 'moi je conduis trés bien et prudent', brengt ons naar Marrakech.

Hotel Meriem.
Sjiek spel. Zwembad. Receptieploeg.
Dans la nouvelle ville.

De praktische zaken worden overlopen (dagindeling,  vervoer morgen airport..).

Wij vragen of wij solo op weg kunnen. Geen probleem, stelt Glen.
Na wat bescheiden zoekwerk vind ik 'mijn' tuincafé terug. Ergens achteraf in de boulevard Mansour Edhaffi.
Sfeervolle binnentuin.
De rolstoel kan er binnen na wat 'zoek- en mikwerk'.
De frisse Storck pils is des hemels.

Engelenpis.
"Garçon, encore une autre..'
"Non..deux !..."

Kip citron in een nabij gelegen resto.
Lekker zuur.
Te voet naar de oude stad.
Cyberpark.
De soeks. Richting Bab Doukallah.

Harira op het Djemn-El-Fna plein.

(Weinig volk - voetbal op TV).
Al met al een confrontatie voor Ann (logistiek...drempels..). Mentaal 'ik kan niet meer neuzen in de winkels..'

Moe terug richting hotel.
Slaapmutsje.
Twee schotels witte bonen. Brood. Thee. Cola. 2 euro.

Rond 22.30 aanbeland in hotel Meriem.
Er is nog wat U/Turnvolk in de lobby....

aanvullende foto's via onderstaande link:
https://picasaweb.google.com/111896264877946691688/Marokko2013Dag7300413#

Maandag 29.04.13 . Uitboldag. Tot Marigha. Hotelletje naast moskee.

Uitbol-dag.
We nemen afscheid van onze helpers-muletiers. De 2 Hassans. Brahim. Mohammed. Moustafa. Hamid.

Ik hoop dat ze voldoende zijn vergoed voor hun lange drukke bezige werkdagen !

We dalen zeer gezapig de 6 km langzaam dalende piste af richting ons hotel in Marigha.

De aarde is roestbruin.
Het groen opponent diepgroen.
Overal landbouw.
Olijven. Pruimen. Appels. Noten.

De regio is duidelijk welvarender.
Oleanders. Gele en blauwe distels. Gele cactusvijgen (pas rijp in september).

Enkele villa's (étrangers riches) stralen geld en aanzien uit.

And soon the news spread out.
3 G connection.
De gsm's worden opgezet.
Allerlei bel- en ringtones verdringen tijdelijk de vogelkreetjes.
De opgebouwde moeheid wordt gekanaliseerd.

Enkele reacties  "Vermoeid. Heel vermoeid. Tis toch genoeg geweest. Nicaragua was daarentegen meer 'easy going'"

Guy, naast sterke man ook fotograaf, wil van ons een reactie/ reflectie over de voorbije trip.
Op film. (kijk en luister op www.projectu-turn.com - klik op 'hoe het begon - eerste video links aanklikken)
Misschien wordt dit op een of andere manier promotiemateriaal.
Wereldberoemd in Vlaanderen.
Ann heeft het vooral over de 'positieve emotievolle' ervaringen.
Ik heb het vooral over de openheid rond hun problematiek en de opgedane ervaringen, bruikbaar voor toekomstige travel.

Het hotel 'Chez Atri' ligt pal naast de moskee. Binnentuin begroeid met witte en blauwe bougainvilles.
Een mooi zwembad vol blauw water. Of is het blauw zwembad vol water ?
En een bed !
De laatste lunch.

Ann neemt een deugddoende douche.
Enkelen duiken in het zwembad.

Tijd voor een lange wandeling in de omgeving.

Kleine ateliertjes. Een smid.
Kleine winkeltjes. Flashy nutteloze keramiek voor toeristen.
De gasflessen verkoper.
Vrouwen en kinderen hoeden de koe en hun 3-5 schapen.
De mannen bediscussiëren de essentie van het leven onder een boom.  Of spelen hun besognes weg met hun kaartspel.

Ann krijgt steeds meer koortsblaren. De spasmen nemen ook al in frequentie toe. Vermoeidheid.

Samen met Veerle passeer ik nog eens langs de moskee.
Praying time.
In het achterliggend dorpje kunnen we niet naast de gevolgen van het toerisme kijken.
De rivierbedding wordt als lokale stortplaats gebruikt.
Plastiek. Lege wijnflessen. Visblikjes.
Zelfs Heinekenflesjes ! (Maar die horen daar dus wel...).

In het lokale 'café' aperitieven wij. Café-au-lait. 7 DH.
We worden eerst 'getaxeerd'.
De kaartspelers houden even op.
De patron komt aarzelend af.
."Tout va bien ? ..Si vous voulez vous mettre au terrasse...?"
Neen...Hier is het te doen.
De TV braakt een Arabisch ondertitelde potsierlijke Japanse (!) samoerai-film uit.
Er wordt volop gerookt.
Het schuim van de café-au-lait wordt afgeschept.
Iemand steekt een 30 cm lange sigaar in brand.

 Laatste avondmaal in groep.
De kok heeft een heerlijke tajine op tafel gezet. Met rib vlees.
En niet te vergeten: de bijna voorspelbare ananasbrokjes als dessert !

Glen zet zowaar via de PC (You Tube) een verzoekprogramma op.
Kaarsen op tafel.
De resterende rum en porto worden soldaat gemaakt.

Morgen Marrakech !

aanvullende foto's via onderstaande link:
https://picasaweb.google.com/111896264877946691688/Marokko2013Dag6290413#

Zondag 28.04.13. Stroomafwaarts de 'n OUISSADENE rivier. Afdaling waterval. Slapen in TASSA WIRGANE.

De loodzware vermoeidheid van gisteren lijkt te zijn opgelost.
De nevel daarentegen pakt de vallei volledig in.
Een bijna tastbaar wattenpak.
De zon zal vandaag het pleit over de ganse dag verliezen.

En dat zullen we verdomd geweten hebben.

Met de rolstoelen dalen we verder af naar de rivier, die we stroomafwaarts zullen blijven volgen.
Het is wat wachten op de onze muilezels.

De zon doet schaarse pogingen. Maar daar blijft het ook bij.

De 'mobielen' worden mobiel.
De eerste hindernis dient zich spoedig aan.

We moeten de rivier over.
Nergens een 'brugje' of een rij 'stapstenen'.
We pogen een dam op te werpen. Iedereen begint stenen te verzamelen om het snel stromende water wat af te remmen.
We proberen 'droog' aan de overkant te geraken. Maar geen enkele oplossing biedt zich aan.
.
Tenslotte hebben we zoiets van 'Foert' en voorzichtig weg waden we door het wassende water.
En we kunnen het niet ontwijken.
Het water stroomt onze schoenen in.

IJskoud.
Soppig en zompend lopen we verder... maar er is een remming weggevallen.
Vanaf nu permanent met natte voeten verder.
Iedere doortocht / crossing wordt zorgvuldig overwogen en ingeschat.

Veerle, de kinesiste, ontpopt zich zowat als logistiek coördinator.
Ann, de mama van Amelie, valt achterover in het water. Grip verloren. Nat gat.

Vanaf nu wordt het voor haar ijskoud bibberen.

Stijn en Yoursi, onze blinde jongemannen stappen en springen dapper mee.
Dat moet voor hen toch verdomd moeilijk zijn.
Niet in te schatten.

Glen en Claudio wachten ons op bij de volgende hindernis / opdracht.
Vastgesjord aan touwen zullen we de uitgesleten bedding van een waterval afglijden.
Veiligheid staat andermaal voorop.
Het is een speciale ervaring .

Efkens half-hangend in dit prachtige landschap, gekneed en gevormd door almachtige natuurelementen.
Terug gereduceerd tot onze eigen proporties.

Klein en nietig op de bühne van dit stenen decor.

Als iedereen is 'nedergedaald' terug op weg.
Verder stroomafwaarts.
Blijkbaar hebben wij de smaak goed te pakken, want wij trekken steeds verder de rivierbedding door.
Met natte voeten.
Te ver blijkbaar.
We worden wat onrustig.
Er is hier nog geen enkele ezel gepasseerd.
Trouwens ook redelijk onmogelijk ?
Zelfs voor een ezel.

Maar plots, als een deus ex machina, horen we gefluit en ver geroep.
Hoog boven de bergflank zien we onze ezels passeren.

Met drukke handgebaren maken Glen, Hamid en Claudio ons duidelijk dat wij een eind terug moeten stappen.

Allee vooruit, opnieuw enkele natte-voeten momenten.
Glen, de halve berggeit, is ondertussen afgedaald en gidst ons voorzichtig maar gedecideerd over de bergflank, vol verraderlijk losse rotsblokken, omhoog.
Hoog omhoog.
Tot op het ezelpad.

De rivier ligt nu diep beneden ons.
Over smalle paadjes gaat het naar onze picknickplaats.

We hebben het koud.
Verdomd koud.
Onze doornatte sokken en schoenen laten we efkens drogen bij het inderhaast aangestoken kampvuurtje.

Alles begint binnen de kortste keren te dampen.
De hete thee wordt met dank heet gedronken.

De zon blijft verder werkloos.
De kilte neemt ongewenst, maar onontkoombaar bezit van ons.
We besluiten zo vlug als mogelijk terug op te stappen.
Terug de smalle ezelspaden aflopend.

Door een klein dorpje. Zonnepanelen. De elektriciteitsleidingen zijn nog niet tot hier doorgetrokken.
Nog enkele kilometer piste tot we een dorp in zicht krijgen.

Ann hangt meer scheef als recht op de ezel.
Haar krachten zijn opgebruikt.
Met het hoofd letterlijk op de kop van het brave beest.
Ann voelt zich als een 'lastpak' (sic).
De muletiers doen meer dan hun best om behulpzaam te zijn.
Ook Frank heeft het lastig, vastgesjord op zijn lastdier.

Eenmaal in het dorp aangekomen hebben we volop bekijks.
Tzal wel.
Een half rariteitenkabinet dat de voorspelbare dorpsroutine doorbreekt.

Nog enkele meters richting rivier.
Einde bestemming.
Wij overnachten in de mooie woonst van de nicht van de echtgenote van Hamid.
Schoenen uit.

Ann moet broodnodig recupereren.
Slaapplaatsen installeren.

Droge kledij aantrekken.
Controle op doorligwonden.
Frictie met zinkoxydezalf.
De kine komt langs.
De kok met een kop warme harirasoep. "je moet eten".
Maar daarna is het voor haar platte rust. Tot morgenvroeg.

De kookploeg zet redelijke friet op tafel.
"Passeer mij de mayonaise eens door".
De tijd vliegt.
Het is al laat.
Maar toch nog tijd voor een bescheiden en beschaafd slaapmutsje.
Porto en Nicaraguaanse rum.
Hmm....

aanvullende foto's via onderstaande link:
https://picasaweb.google.com/111896264877946691688/Marokko2013Dag5280413#

Zaterdag 27.04.13. Via de TIZI 'n TECHT in de AZZADENE vallei (van 1400 tot 2500 meter hoogte) naar AIT AISSA.

Ben al vroeg op.
05.30 uur.
Ijskoude douche.
Dagboek op orde zetten. Buiten.
De muilezels kijken me gelaten aan.
Eentje loopt los en eet alles op wat 'los en verborgen' is.
Graan en stro extra.

Achter de gite gaan we kort, hevig maar steil een smal rotspad-riviertjes door. De rolwagen van Ann wordt er met touwen door gesleurd.

Ann en Frank worden als een halve mummie met doekenrepen en sjaals stevig (!) op de muilezels vastgesjord, omwille van hun beperktere stabiliteit.
De andere Ann, Amelie en Sanne mogen later ook een ezelsrug bezetten.

We trekken steeds hoger, dwars door het dorp.
Vrouwen doen de kookwas en kletsen zoals geen ander dat kunnen.

Van zodra ik een foto van Ann wil nemen, roepen ze luid   'La. La ' (Neen. Neen) en stuiven ze als een vlucht verschrikte mussen uiteen.

Hoog op het bergplateau hebben we een prachtig uitzicht op het dorp en de majestatische bergen.

Het eerste van een eindeloze reeks.
De ezeldrijvers 'les muletiers' hebben hun handen vol.

Ik ga een eind voorop.
Zo kan ik mijn eigen tempo bepalen en aanhouden.
En het kost me minder moeite dan steeds in de tred van de groep te lopen. De leeftijd nietwaar.
Of is het een verlangen om efkens alleen te zijn ?

Het landschap is ja ...prachtig.
Overweldigend.
Weids.
Impressionant.

Hoe beschrijf je dat in 's hemelsnaam ?
Met de stilte als een warm deken overheen.
Hier en daar versneden door vogelkreten en geluidsrimpels van onzichtbare blatende schapen.

Ik volg het padje.
Gemarkeerd door de ezel keutels.
De kruimels van Klein Duimpje.
Overal groeien er lederachtige hulststruiken. Scherpe randen.
Er hangt een kruidengeur. Tijm ? Salie ?

Rond 13.00 uur bereiken we eindelijk de picknickplaats.

Hoog op 2500 meter hoogte.
De Tizi 'n techt .
De laatste 10 minuten waren loodzwaar.
"I'm changing my shape. I feel like an accicent"

Ann glundert bij de aankomst.
"Geen pijn gehad. Voelde mijn verlamming niet. Weg van die rolstoel. Fantastisch. Jammer dat het al voorbij is..."


Mijn bovenbenen voelen als beton aan.
Opgebrand.
Verzuurd.
Gestold spierweefsel.

Marian, de kinesiste: "Allee Toon, broek af. Leg je neer. Ik zal je masseren."
Ik doe wat ze zegt. 
De volgende ogenblikken verbeeld ik mij wie Helga, de kampbewaakster, moet zijn geweest.
Maar toegegeven.
Het deed deugd.
Achteraf.
Sorry Marian.
Mersiekens.


We versterken de inwendige mens. Brood. Groenten. Vis. Thee.
De surrounding view is onbetaalbaar.

Het laatste traject lijkt een makkelijke afdaling en Glen suggereert dat de rolstoelers "solo" zouden kunnen rijden.
Dit lukt ten dele.

De piste heeft venijnige "ups and downs" in zich.
Mooie vallei.
Gele koolzaadbloemen. Paarse distels. Rode klaprozen. Blauwe en rode rotspartijen.

Onze slaapplaats biedt een schitterend zicht op de vallei.
Het weer lijkt te zullen keren !?

Wat een dag.
Iedereen lijkt weer het beste van zichzelf te hebben gegeven.
Misschien zelfs wat té veel ,
Ik voel me in ieder geval een beetje als een verfrommelde steen.

Frank deed de hele rolstoeltrip solo, geflankeerd door Kris. Straf. Straf.

Frank did it !

Iedereen helpt iedereen.
Slaapplaatsen installeren.
Slaapmatjes aandragen.
Valiezen naar boven brengen.
Helpen bij een douche.
Werk genoeg.
Solidariteit in concretu.

De wind zet op.
Het wordt kippenvel-weer.
Hamid en de kookploeg zetten spaghetti op tafel.
De vermoeidheid hangt tastbaar aanwezig.

Alleen onze blinde animator-imitator Yoursi     ""Balthazar Boma...gaan we een poepeke doen in den Pussycat...mijn gedacht..""    blijft maar entertainen.
Een constante verbale waterval.
"Ik heb ADHD "" orakelt hij.

Tot de elektriciteit uitviel en iedereen 'OOhhh...' riep, reageerde hij:
 " Wat gebeurt er ? Wat gebeurt er ?"

Hilariteit in 't kwadraat.
Voor hem is het altijd donker....
...maar zelden stil....

aanvullende foto's via onderstaande link:
https://picasaweb.google.com/111896264877946691688/Marokko2013Dag4270413#