Zaterdag 27.04.13. Via de TIZI 'n TECHT in de AZZADENE vallei (van 1400 tot 2500 meter hoogte) naar AIT AISSA.

Ben al vroeg op.
05.30 uur.
Ijskoude douche.
Dagboek op orde zetten. Buiten.
De muilezels kijken me gelaten aan.
Eentje loopt los en eet alles op wat 'los en verborgen' is.
Graan en stro extra.

Achter de gite gaan we kort, hevig maar steil een smal rotspad-riviertjes door. De rolwagen van Ann wordt er met touwen door gesleurd.

Ann en Frank worden als een halve mummie met doekenrepen en sjaals stevig (!) op de muilezels vastgesjord, omwille van hun beperktere stabiliteit.
De andere Ann, Amelie en Sanne mogen later ook een ezelsrug bezetten.

We trekken steeds hoger, dwars door het dorp.
Vrouwen doen de kookwas en kletsen zoals geen ander dat kunnen.

Van zodra ik een foto van Ann wil nemen, roepen ze luid   'La. La ' (Neen. Neen) en stuiven ze als een vlucht verschrikte mussen uiteen.

Hoog op het bergplateau hebben we een prachtig uitzicht op het dorp en de majestatische bergen.

Het eerste van een eindeloze reeks.
De ezeldrijvers 'les muletiers' hebben hun handen vol.

Ik ga een eind voorop.
Zo kan ik mijn eigen tempo bepalen en aanhouden.
En het kost me minder moeite dan steeds in de tred van de groep te lopen. De leeftijd nietwaar.
Of is het een verlangen om efkens alleen te zijn ?

Het landschap is ja ...prachtig.
Overweldigend.
Weids.
Impressionant.

Hoe beschrijf je dat in 's hemelsnaam ?
Met de stilte als een warm deken overheen.
Hier en daar versneden door vogelkreten en geluidsrimpels van onzichtbare blatende schapen.

Ik volg het padje.
Gemarkeerd door de ezel keutels.
De kruimels van Klein Duimpje.
Overal groeien er lederachtige hulststruiken. Scherpe randen.
Er hangt een kruidengeur. Tijm ? Salie ?

Rond 13.00 uur bereiken we eindelijk de picknickplaats.

Hoog op 2500 meter hoogte.
De Tizi 'n techt .
De laatste 10 minuten waren loodzwaar.
"I'm changing my shape. I feel like an accicent"

Ann glundert bij de aankomst.
"Geen pijn gehad. Voelde mijn verlamming niet. Weg van die rolstoel. Fantastisch. Jammer dat het al voorbij is..."


Mijn bovenbenen voelen als beton aan.
Opgebrand.
Verzuurd.
Gestold spierweefsel.

Marian, de kinesiste: "Allee Toon, broek af. Leg je neer. Ik zal je masseren."
Ik doe wat ze zegt. 
De volgende ogenblikken verbeeld ik mij wie Helga, de kampbewaakster, moet zijn geweest.
Maar toegegeven.
Het deed deugd.
Achteraf.
Sorry Marian.
Mersiekens.


We versterken de inwendige mens. Brood. Groenten. Vis. Thee.
De surrounding view is onbetaalbaar.

Het laatste traject lijkt een makkelijke afdaling en Glen suggereert dat de rolstoelers "solo" zouden kunnen rijden.
Dit lukt ten dele.

De piste heeft venijnige "ups and downs" in zich.
Mooie vallei.
Gele koolzaadbloemen. Paarse distels. Rode klaprozen. Blauwe en rode rotspartijen.

Onze slaapplaats biedt een schitterend zicht op de vallei.
Het weer lijkt te zullen keren !?

Wat een dag.
Iedereen lijkt weer het beste van zichzelf te hebben gegeven.
Misschien zelfs wat té veel ,
Ik voel me in ieder geval een beetje als een verfrommelde steen.

Frank deed de hele rolstoeltrip solo, geflankeerd door Kris. Straf. Straf.

Frank did it !

Iedereen helpt iedereen.
Slaapplaatsen installeren.
Slaapmatjes aandragen.
Valiezen naar boven brengen.
Helpen bij een douche.
Werk genoeg.
Solidariteit in concretu.

De wind zet op.
Het wordt kippenvel-weer.
Hamid en de kookploeg zetten spaghetti op tafel.
De vermoeidheid hangt tastbaar aanwezig.

Alleen onze blinde animator-imitator Yoursi     ""Balthazar Boma...gaan we een poepeke doen in den Pussycat...mijn gedacht..""    blijft maar entertainen.
Een constante verbale waterval.
"Ik heb ADHD "" orakelt hij.

Tot de elektriciteit uitviel en iedereen 'OOhhh...' riep, reageerde hij:
 " Wat gebeurt er ? Wat gebeurt er ?"

Hilariteit in 't kwadraat.
Voor hem is het altijd donker....
...maar zelden stil....

aanvullende foto's via onderstaande link:
https://picasaweb.google.com/111896264877946691688/Marokko2013Dag4270413#