Vrijdag 26.04.13. Door de IMENANE en IMLIL valleien. Naar de gite van Hamid in OURHLAD.

 Misschien een uurtje slaap bij elkaar gesprokkeld ?
Matrasjes bikkelhard.
Mijn fleece voldeed niet als hoofdkussen.

"Direct uit het dorp de bergflank over tot aan de rivier aan de overkant". Onze dagtaak.

Het ging onmiddellijk bijzonder steil omhoog.
Paadjes van 30-50 cm breedte.

We sleurden de rolwagens zo goed en slecht als mogelijk de flank op.

Glen en Guy namen Ann en Frank op hun rug. .

Sven (nét niet blind) droeg Amelie.
Straffe mannen die mannen !!

Touwen vooraan aan de rolwagen om te hijsen.
Touwen achteraan om af te remmen.
Glen legt extra veiligheidstouwen aan.
We schuiven diverse keren uit op de scherpe rotsbodem.
Mijn elleboog ligt open.
Blauwe plekken zullen ons morgen ongetwijfeld sieren.
We dragen / heffen / sleuren de rolstolen over de bijna té hoge rotsblokken. In de diepte zien we de rivier.
Onmogelijk en onbereikbaar ver weg. Meter per meter dalen we af.

.
Monnikenwerk.
Safety first.
Glen, onze chef veiligheid en alomtegenwoordige duivel-doet-al, reageert veelvuldig op het achteloze "ça va. ça va" van onze Marokkaanse helpers.
"C'est moi qui est responsable..."

We dalen bijna onmogelijk steile hellingen af.
Smalle rotspaadjes, nauwelijks die naam waardig.
Het is verdomd lastig om grip te vinden.
Vele keren lukt het mij niet en schuif ik over de scherpe stenen bodem. Andere elleboog open.

Miljaar wat een karwei.
Miljaarde.
Niet te veel bij nadenken.
Verder dalen.
Traag.
Traag.
Veilig.
Ann vliegt in haar robuuste rolwagen alle kanten uit.
Ongevraagde en permanente stabilisatieoefeningen.
(Wat zijn die rolwagens sterk.  10 000 euro per stuk, vertelt Glen mij later).


De groep valt langzaam maar zeker uiteen.
De motorisch minder validen hebben het zwaar.
Ontzettend zwaar.
Maar toch niet plooien.
Elke en Claudio helpen waar nodig.


Eindelijk.
Eindelijk.

Eindelijk aan de rivier.

Kris, de kinesiste, gaat terug naar boven. Om de achtergebleven groep te helpen.
Zij lijkt wel een halve hinde.


Later gaan Veerle, kinesiste, en ik ook de rest van de groep opzoeken.
Onze gids Hamid komt ons hoog in de bergflank tegemoet.
'Je vais les attendre' stelt Hamid.

Veerle en ik dalen terug af naar de rivier.
Met onze 2 blinde medereizigers Yoursi 'Stevie Wonder' en Stijn 'Ahmed' steken we de krakkemikkelige kippengaas-hangbrug over.
Wiebelend en met voorzichtige pasjes de gammele constructie over.

Nog een flink stuk asfalt (wat voelt dat vlak aan) en dan eindelijk aangekomen  aan  de gite van Hamid.
Met ruim 2 uur 'retard'..
Amaai zunne.

De rest sijpelt gestaag binnen.
Moe maar tevreden.
Vooral moe.
Vooral tevreden.
Er zijn andermaal straffe prestaties geleverd.
'We've done it' !

Een warme thee en een frisse cola (35.5 cl !).
Een kleurrijke en smaakvolle groentenlunch mét omelet.
Batterijen terug opladen.

Onze kine's Veerle en Kris gaan bij Ann en Amelie aan het werk.

's Avonds worden de rolstoelen in het redelijk stokoude Mercedes 208 busje gehesen.

Op weg naar Imlil, een toeristisch 2-straten dorpje, startpunt voor talloze trektochten in de Hoge Atlas.

Het is al aardedonker en vooral fris als een vis als we aanschuiven voor een heerlijke tajine.

Een slaapmutsje ?
Waarom niet.
Flessen rum en porto.
Brussels airport.
Tax free.
Ik degusteer een formidastische Guatemalteekse Ron de Zacapa.
Anekdotes drijven boven.
Steeds levendiger naarmate de flessen iets leger worden
....maar dat hoeft u allemaal niet echt te weten...

aanvullende foto's via onderstaande link:
https://picasaweb.google.com/111896264877946691688/Marokko2013Dag3260413#