donderdag 25 april 2013

Donderdag 25.04.13. Door de IMENANE vallei. TAMGUIST. IKKISS. AMSKERE. ARG. EL BOUR.

Al heel vroeg op.
Klaarwakker na een bijzonder frisse douche.
Het oven vuur wordt ontstoken. Verbrande takkengeur drijft naar de vallei.
Kris, de kinesiste, wees mij op een aantal mooie watervalletjes verderop.
Op weg dus.
Inderdaad. Mooi.

Ik denk nog eventjes na over hetgene Glen 'The leader of the gang' me gisteren meegaf.
Zijn prospectiewerk in Tenerife.  Een volgend project. Een 'bijna-boksen-tegen-de-Spaanse-administratie en regelgeving'.
"Overal officiële toestemming voor nodig".
Absurd.
Toch zet hij door.

Onze draagezels zijn bijzonder. Blijkbaar. Duur. 1200 euro per beest.
Na 1 jaar dienst worden ze op 'lichter' werk gezet.

Start.
Meteen al door een riviertje.
Schoenen uit.
Soms steil bergop.
Soms steil bergaf.
Er ontluikt een bedrijvigheid in de dorpjes.

Vrouwen leiden hun runderen of schapen naar schaars grasgebied.
De dieren reageren schichtig.
De dames wenden discreet en gedecideerd de blik af.
Een verlegen 'bonjour' kan er nog nét van af.

Tapijten worden in het wassende water gewassen.
Mannen proberen hun kromme betonstenen muren nog enigszins waterpas te krijgen.
Kinderen ogen stoffig slordig en verwaaid.
Zij volgen ons nauwlettend op.

De eerste bewoners zijn op de kleine terrasvormige lapjes landbouwgrond aangekomen.

Het landschap wordt kaler.
Eenzamer.
Desolater.
Bevreemdend.
Groots.
Impressionant.
.....Wij verdwijnen er in.

De muilezels knabbelen ieder stukje groen weg. Ze houden koppig vol. De drijvers gooien onophoudelijk kleine steentjes in hun richting. De beestjes reageren erop.
Kortstondig.
Tot het volgende groen.
Tot de volgende stop..
Eentje zwiert zijn achterpoten metershoog de lucht in.

De zon schijnt ongenadig.
Open en bloot.
Zonder mededogen.

De wegen worden steeds slechter. Een band van de rolwagen loopt lek.
lekke band
Het parcours wordt steeds zwaarder.
We vorderen langzaam maar gestadig.

Pauze.
Lekkere appelsienen. Gekregen bij het ontbijt.
Mogen we de schillen achterlaten ?
'Oui c'est bon pour les chêvres. Ils aiment manger ça".

Glen draagt...
1800 meter hoogte. De zon is wreed.
Glen en Hamid blijven het onderlijnen.
 "Drinken Voldoende drinken"
 "Smeren. Smeren"
 "We kunnen een zonnesteek missen als kiespijn"

Verderop wegwerkzaamheden. "Travaux publics" .
Een kraan-rots-verbrijzelaar heeft een stuk van de rotswand naar beneden gehaald.
Een berg van rotsen op de bergweg.
Schijnbaar onoverkoombaar.
Verderop wordt een bulldozer werkloos gezet.

 Niet zonder veel moeite en trekken en  sleurwerk geraken we er toch bijzonder moeizaam over.
Glen neemt Ann op zijn rug.
Hij loopt de rotsen over.
Ongelofelijk.
Sven, the strong man en bijna blind, wordt terug efkens Superman.

Met een 3-tal uren 'retard' op het schema kunnen we onder de bomen genieten van een broodnodige en welverdiende rustpauze.

Lunchtime in Arg.
De kookploeg prepareert volle groenteschotels met spirelli.
Het dorp blijft vanuit-de-ooghoeken nieuwsgierig bedrijvig.
Onze groep kan je ook bezwaarlijk alledaags noemen.

Het laatste stuk is absoluut niet van de poes.
Doorheen een kaal 'maanlandschap' en over ongemeen, slechte en hobbelige keienwegen verder.
Ann wordt meedogenloos door elkaar geschud.
Het gaat er soms vervaarlijk aan toe.

Maar dan eindelijk !
Om de hoek  van de bergflank groen.
Onwezenlijk groen.
Groene vallei.
De vruchtbaarheid spat er van af.
Bijna als in een film.
Ons eindpunt voor vandaag.
Imsker. El Bourg.

Een koude douche doet kleine wonderen.
En passant moet ik nog iemand een spuitje geven.

De obligate thee.
's Avonds de couscous.

De duisternis valt langzaam.
De kilte wordt tastbaar.
Ik loop het dorp door. Proper.
Kinderen.
Enkele bedeesde kleine meisjes die me enkele aren van het graan aanbieden en tonen hoe ik dit moet proeven.
Kleine jongens, die stoer en luidruchtig doen.
Oudere mannen die me gemeend 'Bonjour. ça va ?' toewensen.
Vrouwen trekken zich terug in de catacomben van hun huizen.
Ik word uitgenodigd voor een partijtje poolbiljart.
Ik verlies.
Natuurlijk.
Hilariteit.

Terug in de gite.
Yoursi propageert er animerend zijn UNO-spelletje .
 'Die mannen (=onze gidsen) verstaan maar niet hoe ik al die kaarten herken. Ze weten niet dat er brailletekens op staan.
 'Ei jong das wel  keitof zeg.'

Ik schuif aan bij Ann, ergotherapeut en beperkt door reuma,
en Sven, de bijna blinde,
en Veerle, kinesiste,
en word deelgenoot van hun openhartige verhalen over beperkingen en herontdekte mogelijkheden. Bijzonder indrukwekkend zijn hun , bijwijlen hilarische, beklijvende Nicaragua-ervaringen .

aanvullende foto's via onderstaande link:
https://picasaweb.google.com/111896264877946691688/Marokko2013Dag2250413#

Geen opmerkingen:

Een reactie posten