Woensdag 24.04.13. Aankomst. Door de IMLIL vallei naar TIZI 'n TAMATERT. Afdalen in de IMENANE vallei naar de gite in OUANESKRA.

Na een halve dag slaap-arme nacht, vol virtuele checklists, klaar voor het vertrek. Eindelijk.
Het werd tijd. Ann is onderhand bijna vleesgeworden zenuwachtigheid geworden.
Katleen, vriendin met overvolle agenda, zal ons op Brussel airport droppen.
"Geen probleem". Er is nooit een probleem met Katleen.

We zullen Achiel, onze huiskat, missen. En hij ons ook. Denken we ?!

Op de airport maken we kennis met een groep enthousiaste vooralsnog onbekende medereizigers.
Enkelen maakten al een U Turn mee. Het lijkt per momenten wel op een kleine familiereünie. Zoenen. Anekdotes en hartelijke herkenningen vulden het auditief decor.
Enkele medereizigers zijn blind.
We verdelen nog wat bagage. Reservebanden worden aan de 4 x4rolstolen vast getapet.
Ook de sluithengsels worden afgedekt met plakband.  'Douaniers hebben soms losse handjes'.

Een jonge politieman vraagt ons  , tijdens de paspoortcontrole, wat wij toch van plan zijn.
'Volgend jaar ga ik ook weg. Nicaragua en Costa  Rica.....een goeie reis !'
In de taxfree wordt er rum gekocht. Flor de Zacapa.  'Nicaraguan bad habit'.
Wij doen mee. Avonden kunnen lang zijn.
Als Allah zich ooit nog eens zijn oorspronkelijke soera's over zijn wijn herinnert (soera 67), kan hij ons dit westers decadent akkefietje absoluut niet kwalijk nemen.
We zullen Hem gedenken. Ask Rushdie.

Voor Ann loopt het allemaal vlotter dan gevreesd. De rust keert weer. Allah wordt bedankt.
Voor ons wordt het een uitdaging.
De eerste keer sinds Ann's ongeval.
Als redelijk doorwinterde solo-travellers in een onbekende-onbeminde groep reizen.
Onder een ander gesternte on the road again.

Yoursi zoekt zijn rugzakje in het bagagerek van het vliegtuig.
'Welk kleur heeft het', vraag ik hem.
"Mocht ik dat weten...." Yoursi is sinds zijn geboorte blind....
Die zit.

Thomas Cook porters

Marrakech. Airport.
Er staan 2 minibussen voor ons klaar. Alle rolstoelen worden uit elkaar gehaald. Bagage in. En weg.

Richting Tahanout -  Taroudnant.

Het wordt langzaam groener.
Olijfgaarden. Mooie bedrijvige dorpjes. De typische vierkante minaretten.
De muezzin roept op tot het gebed.
De eerste ooievaarsnesten torenhoog.
De architectuur vertoont kashba elementen. De rivier meandert bescheiden kabbelend door de valleien.
Ezels doen waarvoor ze geboren zijn. Bepakt en beladen gelaten verder tjokkend.

De bochten dienen zich in versneld tempo aan. Een kudde schapen en geiten houdt ons op. Rammen rammen tegen elkaar rammend op. Koppijn onbekend !

Overal zien we fruitboomgaarden opduiken. Het graan wordt met de hand geoogst.
We passeren Asni. Verder naar Imlil.

De blinde Stijn zit naast mij in het busje. Ik beschrijf constant de omgeving.
Hij toont me hoe razendsnel hij zijn braille leest. Ik word binnengeleid in de donkere wereld van de niet-zienden.

Wij gebruiken de lunch naast de rivier. Allerlei koude groenten, kaas, rijst, brood en thee.

Plots tumult.
Een camion heeft blijkbaar de doorgang van een personenwagen verhinderd.
Geen nood. Camion stopt. Personenwagen in achteruit. Deuren vliegen open.
De camionchauffeur deelt in de klappen.
Binnen de kortste keren beginnen 12 mannen te schelden, te dreigen.
Een oudere man neemt een rotsblok van een kilo of drie en wil de camionchauffeur de kop inslaan.
Enfin,  zo lijkt het toch.
Het geschreeuw wordt luider. De oudere man wordt niet zonder moeite "weggeleid"
Marokkaanse mannen. Machismo. Korte lontjes.

Wij rijden verder door de Tamatert vallei  tot op het hoogste punt. De Tizi 'n Tamatert. Parc national de Toubkal.

Van hieruit gaan we 'te voet' naar beneden. De bergen zijn imposant groots.
Amelie en Sanne leggen , goed ondersteund, dapper een flinke afstand af.

De ezels verdragen Frank, Ann en Yoursi op hun rug.
Sven helpt mij 'onze' Ann bergop te duwen.
Wij krijgen van hem een interessante levensbeschouwing te horen. "Bezig blijven. Nooit opgeven."

De wind voelt heel  kil aan tussen de bergflanken.
Hier en daar hangen kleine dorpjes als dominoblokjes aan de bergwand.

Een oude imker verkoopt zijn honing..... Of zou dat toch willen.
Een klein theehuisje wacht op zijn klandizie. Het geurt er naar munt.
De onverharde weg wordt door kleine waterstroompjes doorkruist.
Het gaat steil naar beneden.
Lara en ik hebben grote moeite de rolwagen in de hand te houden.

We bereiken de gite. Langs de rivier. Eenvoudig goed.
De slaapplaatsen worden verdeeld. Glen draagt Ann op zijn  rug 2 trappen hoog.
De wolken omsluieren de bergtoppen.
Het koelt vlug af.    Het wordt kil.    Het wordt koud zonder meer.
De 'whisky-berber' ofte muntthee wordt genereus geschonken.
Met koekskes.

De harira soep en tajine zijn kleurrijk en vooral smaakvol.

Iedereen wordt een beetje moe.
Een aantal animators-entertainers blijven onvermoeibaar actief.
Tot rond 20.30 u.

De muezzin roept.
Tijd om te gaan rusten.
Het was een lange dag.
Tevreden en moe.
Maar vooral moe.

harira soep

tajine


aanvullende foto's op onderstaande link:
https://picasaweb.google.com/111896264877946691688/Marokko2013Dag1240413#